Promotie Zeliha Yalçin: “Mijn collega’s noemden me wel labmama”

“Tijdens mijn eerste masterstage ontdekte ik hoe leuk het is om in het lab uit te zoeken hoe dingen werken. Toen mijn opa net na diezelfde stage overleed aan longkanker, wist ik het helemaal zeker: ik wilde zelf iets bijdragen aan het kankervraagstuk. Hierbij focuste ik mij op DNA-schade en dan specifiek op telomeren. Dat zijn de uiteinden van chromosomen, dragers van ons erfelijke materiaal. Die telomeren werken als beschermende kapjes, waardoor er tijdens de celdeling geen DNA verloren gaat. Vergelijk ze met de plastic uiteinden van schoenveters. Hoe vaker je je schoenen draagt, hoe slechter de veters worden. Zo gaat het ook in je lichaam: als je ouder wordt, worden de telomeren steeds korter. Als ze te kort zijn om bescherming te bieden, gaat de cel normaal gesproken dood. Kankercellen echter niet. Die blijven doordelen. Hierbij gaat dan veel mis. Soms zien we dat chromosomen met de uiteinden aan elkaar vastgeknoopt worden. Ik ontdekte dat één enzym in dit proces een centrale rol speelt, maar dit enzym heeft te veel functies om het zomaar aan te pakken. Zo’n centrale rol had ik zelf ook op het lab. Mijn collega’s noemden me wel labmama: als er iets was, kwamen ze bij mij. Ik had altijd wel wat pleisters of keelpastilles achter de hand.”
Zeliha verdedigt haar proefschrift op 5 maart.

Dit onderzoek is mede gefinancierd door KWF Kankerbestrijding.

Het proefschrift
Ubiquitin-mediated Control of Telomere Uncapping Responses.

Promotor(s)
prof. dr. T.K. Sixma

Copromotor
dr. J.J.L. Jacobs

Praktische informatie