Dag van de Diëtist - Meyke Mulder: "Ziek zijn is topsport"

Verschil in de details

“Waar kunnen we als ploeg nog winst behalen? Dat vroeg de ploeg zich af. Want de fietsen en kleding, zijn nog maar weinig te verbeteren. Voeding werd een speerpunt. Er is veel onderzoek naar gedaan naar bijvoorbeeld; wat is het juiste moment om je koolhydraten te nemen? Wanneer je eiwitten? In welke hoeveelheden? Wielrennen is een sport waarbij je relatief makkelijk kunt voorspellen hoeveel wattages er worden getrapt, want je kent de route en je weet welke bergen ze over moeten. Daar hebben we nu ook de the athlete’s foodcoach app voor ontwikkeld.

Een ijsje bovenop de berg

Het belangrijkste is dat je zorgt dat je niet achteropraakt. Dus als je denkt: ’Nou, ik eet wel een ijsje als ik boven op de berg ben', dan is de kans groot dat je jezelf dan al helemaal hebt uitgeput als je bij de top aankomt. Om drie weken achter elkaar, zes uur per dag, te fietsen en dan van de fiets af te stappen om een dag later weer zo’n prestatie te leveren, maakt wel dat voeding extra belangrijk is.

Patiënten zijn topsporters

In het AVL zeggen we als diëtisten vaak tegen patiënten dat ze ook een topsporter zijn, want ziek zijn kost veel energie. Daarom moet je ook eten als een topsporter. Als diëtist in het AVL ben je vooral bezig met mensen weer aan het eten te krijgen; ik denk dat zo’n 90% van de patiënten last heeft van ongewenst gewichtsverlies.

Als je niet meer goed kunt slikken, of het doet pijn als je slikt, of je bent continu misselijk, ga je automatisch minder eten en dan vallen mensen af. En door het verlies van spiermassa gaat ook de conditie achteruit. Soms is ongewenst gewichtsverlies ook een reden om eens naar een dokter te gaan en gaat het balletje dan rollen.

Maar eten heeft ook een sociale functie. Als je niet meer goed kunt eten of drinken, valt er ook – als je pech hebt – veel sociale activiteit weg. En eten moet er ook een beetje lekker uitzien, want je kunt wel altijd alles pureren bijvoorbeeld, en dan krijg je in theorie ook alle voedingsstoffen binnen, maar dat maakt het er niet leuker op. En ik moet zeggen; Voor sommige mensen hier is het echt wel heel lastig. Maar je kunt niet zeggen: ’Stop maar met eten.’ Het is dan een zoektocht die je samen maakt. Dat maakt het werk ook bijzonder.

Bovenmenselijk

Ik vind de prestaties van wielrenners soms bovenmenselijk, maar wat patiënten hier soms doorstaan, doet daar vaak niet voor onder. Patiënten komen vaak in situaties waarvan ze vooraf niet hadden gedacht dat ze dat zouden kunnen volhouden. Kanker vergt fysiek en mentaal natuurlijk ook alles. Focus, toewijding. Dus er is zeker een link tussen topsport en dat wat hier in huis gebeurt.

Voor mij is het werken voor Team Jumbo-Visma ook een goede manier om weer even afstand te kunnen nemen van het AVL en er weer met een vernieuwde blik naar te kunnen kijken. En dan besef ik me weer wat een bijzondere plek het is.”