Operatief wordt het gezwelletje verwijderd en bestraling volgt. "Ik kreeg te horen dat mijn overlevingskans 86 procent was." Maar het vertrouwen is weg. "Dat komt ook nooit meer terug. Je lichaam heeft je in de steek gelaten. Maar ook daar leer je mee leven."
Ze blijft onder controle bij het Antoni van Leeuwenhoek. In 2011 is het weer mis. Opnieuw ontdekt ze bij zichzelf een knobbeltje. "Dat was heel erg. De eerste keer keer denk je nog, dit is een incident. Maar bij een tweede keer kun je geen verstoppertje meer spelen."
"Iedereen die de diagnose kanker krijgt valt in een gat", vervolgt ze. "Je moet uit die neerwaartse spiraal zien te komen. Ik ben van het holistische denken, lichaam en geest zijn één en positief denken is goed voor je lijf."
Ze wordt geopereerd, behandeld met chemo en krijgt het medicijn herceptin. "Anders had ik het niet gered. Vrouwen met dezelfde vorm van borstkanker in ziekenhuizen die dat dure medicijn niet gaven, zijn doodgedaan."
Van artsen hoort ze vaak ’u bent zo positief’. "Toen ik wist dat ik kanker had, ben ik er niet voor weggelopen. Ik ben informatie gaan opzoeken. Wilde weten waar ik aan toe was en er het beste van maken", vertelt ze. "En praat erover! Mijn openheid maakte het ook voor anderen gemakkelijker mij vragen te stellen en steun te geven. Want dat willen mensen, je steunen!"
"Maar de ene kanker is de andere niet", beseft ze. "Ik had het geluk dat ik er op tijd bij was. Dat wil ik anderen ook meegeven: je bent verantwoordelijk voor je eigen lichaam. Loop niet door met iets wat je niet vertrouwt. Steek je kop niet in het zand. Ik zie mensen roken, naar de zonnebank gaan en uren op het strand liggen bakken, terwijl bekend is wat de gevolgen kunnen zijn."
Een kwart eeuw deed Puck Siebelink mee aan medische onderzoeken in het AVL. "Om de wetenschap vooruit te helpen. Als proef heb ik onder begeleiding zelfs gesport tijdens zware chemo om mijn conditie op peil te houden." Haar beide dochters - woonachtig in Hongkong en Barcelona - zijn alert op borstkanker. "Jaarlijks krijgen ze een echo en mammografie omdat hun moeder twee keer borstkanker kreeg."
Natuurlijk, kanker betekent angst, stress en pijn. "Maar tel je zegeningen. Mijn kleinzoon heeft net zijn pilotenopleiding afgerond. Ik was erbij toen hij zijn vleugeltjes kreeg opgespeld. Wat geniet ik daar van. Voor hetzelfde geld was ik er niet meer geweest."
Kanker leerde haar relativeren. "Niemand blijft gespaard in het leven. Of je bent zelf aan de beurt, of een dierbare. Als je zo’n levensbedreigende ziekte hebt worden andere dingen betrekkelijk. Je gezondheid staat echt op nummer 1", vertelt Puck Siebelink, die als vormgever haar eigen reclamebureau runde.
Voor haar zilveren ’jubileum’ trakteert ze artsen en verpleegkundigen op champagne en taart. "Dat verdienen ze. Ik ben omringd met zeer deskundige mensen. De radiotherapeut van toen is er nog steeds. Toen was ze zwanger van haar jongste zoon, die nu zelf voor arts studeert. Dat ze zo loyaal aan het ziekenhuis zijn, dat zegt zo veel over hun betrokkenheid."
Bron: Noordhollands Dagblad, 11 september 2019
en
English
