“Je kunt zoiets niet in je eentje doen”, weet Van Trommel: “Je hebt echt een team nodig en iedereen heeft een eigen rol. Dit hadden we vooraf goed doorgesproken. We hadden ook allerlei ‘wat als’ scenario’s doorgesproken. Wat als iemand achterop raakt of een lekke band krijgt? Stoppen we dan allemaal, met de kans dat we te veel afkoelen? Hoe lossen we dat op? Je moet werkafspraken maken om te zorgen dat we op de juiste knoppen drukken als het moeilijk wordt. Je moet ook weten hoe je onder druk presteert.”
“De voorbereiding is belangrijk, zowel van materiaal en conditie als mentaal, want het is een onherbergzaam gebied en je gaat verschillende weertypen tegenkomen”, vertelt Nienke. “De plaatselijke buienradar had aangegeven dat het in het begin een beetje zou miezeren, dus daar hadden we ons op voorbereid. Maar toen we daar stonden, druppelde het niet een beetje; het kwam met bakken uit de hemel zetten! Tijdens de eerste stop om negen uur waren we al zo koud en doorweekt dat we onze kleren nauwelijks konden wisselen. Alles plakte. We stonden soep, bananen en koffie door elkaar heen naar binnen te werken om maar een beetje warm te blijven. Toen moesten we nog negentien en een half uur. En de sneeuw moest nog komen.”
Tijdens een oefentocht in Nederland moest Nienke opgeven na 295 kilometer. “Dat was wel schrikken, want het was een warme dag en Nederland is plat, niet zoals in Noorwegen waar we 4.500 hoogtemeters zouden moeten gaan trotseren. In het team zit nog een arts en na het uitlezen van de data van mijn hartslagmeter konden we samen vrij snel vaststellen dat er eigenlijk lichamelijk niets in de weg had gestaan. Het was een mentaal dingetje. Ik kwam erachter dat wat ik dan eigenlijk nodig heb op zo’n moment, is dat iemand op mijn schouders tikt en zegt: Je kunt het.”
“Ik was een risico voor het team. Dat wist ik. Dat ik tijdens het oefenrondje had moeten opgeven, zorgde in Noorwegen op de fiets wel voor spanning. Ik passeerde de 295 kilometer en ik merk dat er een last van me afviel en ik werd vanaf dat moment eigenlijk steeds sterker. We hebben met het werk een groepsapp en iedereen van de afdeling gynaecologie kon precies volgen waar ik was. Iedereen moedigde me aan. Op een gegeven ogenblik werd het donker en hadden we nog twee en aan half uur te gaan. Mijn teamgenoten kregen het toen echt zwaar. Ik ben gewend aan nachtdiensten en weet hoe het is om in de nacht te werken en daardoor kon ik nu juist de anderen helpen. Als iemand achterop raakte, kon ik diegene bijvoorbeeld gaan ophalen. Ik was toen eigenlijk op mijn best.”
Op de vraag of ze dat soort zaken ook terug ziet bij het Antoni van Leeuwenhoek, antwoordt Nienke: ”Jazeker! Het AVL is een instituut waarvan de ambitie heel hoog ligt. We horen bij de top tien kankercentra in de wereld en daar moet je wel wat voor in je mars hebben. Soms duren operaties 8 uur en dan moet je continu scherp blijven. De foutmarge is klein. Dat zijn ook topprestaties. Je kunt hier niet werken met een negen-tot-vijfmentaliteit. Ook hier moet je weten wat je aan elkaar hebt. We maken duidelijke werkafspraken en houden ons daar ook aan. Tegelijkertijd wil ik altijd een goede sfeer hebben tijdens een operatie; het moet gezellig zijn. En je moet goed weten hoe iedereen erin staat. Iemand met wie het even niet zo goed gaat, houd je uit de wind.”
Als afsluiting zegt Nienke: “We haalden de finish en iemand grapte: Wat nu als ze zouden zeggen dat we nu weer terug zouden moeten fietsen?” Ik antwoordde: Nou, ik zou het zo doen!”
en
English
